Φίλες και φίλοι
Κάποιες στιγμές η καρδιά του Έλληνα χτυπά πιο δυνατά
Με την ευκαιρία της σημερινής θλιβερής επετείου, θα ήθελα να σας μιλήσω για μια μικρή, αλλά μεγάλη ιστορία, που με πονά και μας πονά πολύ βαθιά.
Το 1974-1975 δίδασκα στην Αναργύρειο και Κοργιαλένειο Σχολή Σπετσών.
Μετά τα τραγικά γεγονότα του Αττίλα μας ήρθαν ως υπότροφοι της σχολής ορισμένοι μαθητές από τα κατεχόμενα. Ένας από τους μαθητές ονομαζόταν Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, ο οποίος μου έφερε ένα ποίημα. Δεν ξέρω αν ήταν δικό του, αλλά εγώ κράτησα το όνομά του. Το μελοποίησα αμέσως και στην 1η σχολική εκδήλωση το τραγουδήσαμε μονοφωνικά με ορισμένα παιδιά της σχολικής χορωδίας. Δεν μπορείτε να φαντασθείτε πόση ήταν η συγκίνηση όλων μας.
Πριν μερικά χρόνια το ανέσυρα από τις τότε χειρόγραφες παρτιτούρες και το έγραψα για Μικτή χορωδία κρατώντας τη μελωδική γραμμή και την αρχική λιτή του γραφή.
Κάθε φορά που το φέρνω στη μνήμη μου δύσκολα συγκρατώ τα δάκρυα.


Δ. Μηνακάκης